Onda daima faydalı olma, yardım etme, mutluluk ve huzur verme isteği en önde olan arzu ve temennidir. 

O bilir ki; insan sevmiyorsa bitmiştir, kalbi çalışmıyor demektir. Ve bilir ki, insan kalbi sevgi ile açan, kin ve nefret ile solan bir gül dür. 

Bu yüzden o kavga dendiği yerde, uzlaşı der. Nefret dendiği yerde, hoşgörü der, dialog der. 

O yürüyüp geçtiği her yeri kokutan bir hoşgörü, uzlaşı ve sevgi gülüdür. Ve o bilir ki, “Çok yardım edenin, yardımcıları çok olur...” 

(Tanıtım Bülteninden)