Hediye-Evdoksia her geçen gün ‘yaratıcı yazarlık’ın tahakkümüne biraz daha kapılan edebiyatımıza hem yeni hem eski bir tat kazandırıyor. İsmail Keskin, romanda bilinçli olarak ‘yaratıcı yazarlık’tan vazgeçip, onun yerine, bu topraklara çok da yabancı olmayan homer tarzı hikâyeciliği koyuyor. Bu biçim içinde edebiyat, okuyucu için bir tüketim nesnesi değil, hayata dokunabilmesi, ona yaklaşıp cesaretlenmesi ve korkması için tekrar tekrar kullanılabilecek, yani okunabilecek ve tıpkı bir menkıbe gibi dilden dile dolaşacak bir araç. Kitabın her cümlesinde Nietzsche’nin ‘hayat için tarih’ anlayışını görmek mümkün. Kitapta muzaffer ölüler yok. Onun yerine bir ölümün ne kadar zor, ne kadar acı ve ne kadar korkutucu olduğu var. Bu yüzden yaratıcı yazarlık ürünü kitaplarda rastlanabilecek estetik ölümlerin yerine, Hediye-Evdoksia okuyucuya ani, rahatsız edici ama sözlü tarih metoduyla kayda alınmış, yaşanmışlığı en az iki ya da üç gerçek yaşam hikâyesiyle sabit ölümleri sırf yaşamın değeri bilinsin diye sunuyor. Üstelik kimseyi anıtsal bir mağrur ya da mağdur olarak göstermeksizin… Roman, Osmanlı vatandaşı 9 yaşındaki Rum kızı Evdoksia’nın, gitmeyip kalmasına, 12 yaşına vardığında Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı Hediye’ye dönüşmesine dair. Yazar, bu hikâyeyi anlatırken, din değiştirmek gibi hassas bir konuda, Evdoksia’nın ve Hediye’nin aidiyetlerini küçümsemeksizin ve abartmaksızın sunuyor. Yazarın yüksek lisans çalışmaları sürecinde almış olduğu Bizans Sanat Tarihi dersleri, özellikle Ortodoksluk ve ikonalar konusunda, okura şaşırtıcı derinlikte ayrıntılar sunarken, ikonografi üzerinden, okuyucuya zengin bir sembolik okuma fırsatı sunuyor.