Ispartalı, orta yaşlarda, güzel, zengin, ihtiraslı bir kadındı: acımasızdı ve epey can yakmış, çok ah almıştı. Bir gecelik ilişkinin ardından, sabah uyandığında beraber olduğu delikanlının cesedini buldu, üstelik müphem bir tuzağın pençesine düştüğünü anladı. Gecelediği otel odası kanlı bir hücreye dönüşmüş ve meçhulün içine hapsolmuştu. Onu buradan kurtaracak ipuçlarının kendi geçmişinde olduğunu fark etti. Nereden başlayacaktı? Bir süre önce öldürülmüş kentin en zalim tefecisinden mi? Katil olduğundan şüphelendiği, işsiz-güçsüz genç sevgilisinden mi? Yoksa masum bir delikanlının katil olarak tutuklanmasına göz yummuş olmasından mı? Oysa gerçek, idrak sınırları ötesinde bir yerlerdeydi. Yoksul çocukluğunda annesinden dinlediği ve burun kıvırdığı bir efsanenin içinde bulmuştu birden kendini: "Gelincik Ana Efsanesi". İnsanoğlunun adaleti kusurluydu, ruh barındırmıyordu içinde ve parayla eğilip bükülebiliyordu. Tanrı en baştan söylemişti zaten; "Yaşamı tasarlarken içine bir tek adaleti koymadım, koysaydım yaşam olmazdı!"