Bu sözlerle bazen kendimizi, bazen başkasını teselli ederiz. Hiçbir ‘yaşanmışlık ’ geçmişte kaybolup gitmez. Geçmişe her dönüp baktığınızda , o zamanda öylece duruyordur … 

Küle dönmesini istediğimiz zamanlar, külden bir dağa dönüşmüştür . 

Bu dağı aşmak için umuda ihtiyacımız var... 

Kim görmüş bir bebeğin 

Gülümseyerek dünyaya geldiğini 

Hepsi masum birer melek ama 

Dünyada meleklere yer yoktu. 

Göbek bağının kesildiği 

O ilk soluğu aldığın an 

Başlıyor hayatdaki draman…

“Umudun bittiği yerde hayat biter.’’