Ne garip değil mi, sadece bizim canımız yanıyor, canımızı yakaların canı yanmıyor. 

Biz hatayı bizim canımız yanarken başkalarını mutlu ederek yaptık ve bu yüzden hep kaybettik ve biz canı yananlar yine yanlız kaldık. 

Diyoruz ya “Bu gitmez, yok ya bu yapmaz” asıl en büyük kazığı onlar atıyor. Bizim artık güven damarımız kurudu, kime güvensek yarı yolda bıraktı, biz de inanacak güç bırakmadılar. 

Aşk acısı, dost kazığı, yalnızlık, mutsuzluk hep bizde; nerede gözyaşı ve keder varsa yanımızda. 

Biz bir an mutlu oluyoruz sanıyoruz ama o mutluluğun acısından haberimiz yok. 

Biz hiç mutlu olmadık, sadece mutluyuz diye kendimizi kandırdık. 

Biz hiç mutlu olmadık olamadık çünkü bizim mutlu ettiğimiz gibi bizi mutlu edecek insanlar yok.