(...)Tabii o dönem ben çocuktum. Babam ise otoriter bir aile reisi... Babam bu çocukça çıkışlarıma aldırmadı bile. Evet, babama karşı mağlup olmuştum. Ama içimdeki kabul etmemeyi babam yine kıramamıştı. Çünkü bu kez derin ve çok dikkatli bir sessizliğe bürünmüştüm.Bu tavrımla aslında babama gizli bir müeyyide uyguluyor, bir bakıma mücadelemi sürdürüyordum. Ümidim şuydu. Ben böyle yaparsam, babam benim Realschuleden istifade edemediğimi görür. Dolayısıyla beni kendi istediğim yere gönderir.Bilmiyordum bu hedefimde başarılı olacak mıydım? Bilinen bir şey varsa, o da benim babamın zorla gönderdiği okulda başarısız bir öğrenci olduğumdu. Okuldaki başarısızlığım gözle görülür gibiydi. (...)-Kitabın içinden Sayfa 58-